Το πινέλο βάφει μια με μαύρο και μια με άσπρο χρώμα τον ουρανό έξω από τα κάγκελα. Τα ταξίδια της νύχτας και της μέρας ατελείωτα. Στις ενδιάμεσες ώρες οι ακτίνες του ήλιου παίζουν στο ταβάνι.
Στη συννεφιά οι αποχρώσεις του γκρι ίδιες με αυτές της πικραμένης μου ψυχής.
Τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια που πέρασα στο ίδρυμα τα μετρώ στα σκουριάσμένα κάγκελα του παραθύρου ψηλά. Στα σκαλοπάτια του ιδρύματος μια σκοτεινή νύχτα με άφησε η "μητέρα" μου σαν δέμα στο ταχυδρομείο.
Πάντα ένα δέμα εγώ και το παράθυρο αυτό να με χωρίζει από την ζωή.
Φωτογραφίζει ο Ιωάννης Πομάκης
Γράφει η Κική Τσίχλα