Δεν είχε δικά του παιδιά.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Οι χειμώνες του ήταν έρημοι, ήσυχοι, μοναχικοί.
Όμως τα καλοκαίρια, όταν ο κόσμος έφτανε για διακοπές, μια ανύποπτη χαρά τον τύλιγε.
Παιδικές φωνές τον χάιδευαν από παντού.
«Καραμέλες», «σοκολάτες», «γλυκά», αναψυκτικά».
Λέξεις υγρές, ζεστές, παιχνιδιάρικες σέρνονταν κοντά του, τον άγγιζαν.
Ανέβαζαν θερμοκρασία υψηλή, ανέδιδαν μια γλύκα.
Ζεσταίνονταν η παγωμένη του καρδιά.
Φωτογραφίζει η Αφροδίτη Μιχαηλίδου
Γράφει η Μαγδαληνή Μπεκρή